In de lente van 1981, kort voor Céline's 13e verjaardag, belde Michel Dion , Céline's broer, naar René Angélil om erachter te komen wat er met Céline's demo's gebeurd was. Michel zei: "Ik weet dat u nog niet naar de demo's geluisterd heeft, want als u dat wel gedaan had, had u meteen teruggebeld."

Michel vertelde dat het bandje demo's van zijn 12-jarige zusje bevatte. René was eerst niet zo toeschietelijk; Quebec kende in die tijd al genoeg kindsterretjes, en hij zat niet te wachten op een twaalfjarige, maar Michel wist hem over te halen en liet René beloven om naar de demo's te luisteren. Tien minuten later belde René terug en vroeg Michel of Céline meteen naar zijn kantoor kon komen.

Dezelfde middag, rond een uur of twee, kwamen Céline Dion en haar moeder Thérèse Tanguay-Dion zijn kantoor binnen. Céline was een klein meisje, ontzettend verlegen, en niet erg knap. René vroeg haar net te doen alsof ze in het La Place-des-Arts theater in Montréal stond. Céline zei dat ze gewend was met een microfoon te zingen, en daarop gaf René haar zijn pen. Céline stond op, deed een paar passen terug en begon 'Ce N'etait Qu'un Rêve' te zingen. Op het moment dat ze begon te zingen stond ze ook op dat podium met 2000 mensen voor haar ogen, gefixeerd op de denkbeeldige balkons boven René's hoofd. René zat aan zijn bureau en kon zijn oren en ogen niet geloven. Het kleine meisje dat voor hem stond had alles: het instinct, een krachtige stem en charisma. René was tot tranen geroerd. Toen Céline stopte met zingen was hij zo onder de indruk dat hij zich niet eens haar naam kon herinneren.

" Het kleine meisje dat voor hem stond had alles: het instinct, een krachtige stem en charisma."

René wist dat Céline zijn nieuwe troef was. Wat Céline en haar moeder op dat moment nog niet wisten was dat Ginette Reno haar contract bij René beëindigd had, en dat daarna alles had tegengezeten. René had er hard over nagedacht om de showbizzwereld vaarwel te zeggen en advocaat te worden. Maar dit kleine meisje, hij was er zeker van, zou alles veranderen. Hij zei tegen Thérèse: "Als u me vertrouwt, dan garandeer ik u dat uw dochter over vijf jaar een grote ster in Quebec en Frankrijk zal zijn." René was niet zo blij toen Thérèse vertelde dat Céline al een manager had. In overleg met Paul Lévesque stelde hij een contract op dat hij alle vrijheid zou krijgen om Céline's carrière uit te stippelen zonder dat hij enige verantwoording hoefde af te leggen.

Het eerste wat René deed was de fransman Eddy Marnay bellen; een componist/tekstschrijver die al eerder met hem gewerkt had in de tijd van Ginette Reno . Hij belde Eddy op en zei dat hij een fantastische nieuwe zangeres had leren kennen. Hij besloot op dat moment even weg te laten dat Céline nog maar twaalf was, omdat hij bang was dat Eddy zou denken dat hij zich vastklampte aan een strohalm. Eddy, die in Parijs woonde, vertelde dat hij over twee weken naar Montréal zou komen en dat hij dan naar zijn nieuwe zangeres zou luisteren.

René vroeg de pianist Daniel Hétu om 'Ce N'etait Qu'un Rêve' in de studio op te poetsen, zodat het perfect klonk als hij het aan Eddy zou laten horen. Eddy was verrukt van de stem die hij enkele weken later in het kantoor van René te horen kreeg en hij was stomverbaasd toen hij vernam dat deze stem, vol emotie en ervaring, toebehoorde aan een twaalfjarige. Eddy zag, net als René, in dat Céline een grote belofte was en zonder aarzelen besloot hij dat hij met Céline en René wilde samenwerken.

Dezelfde avond kreeg Eddy een idee voor een liedje 'La Voix Du Bon Dieu' ('De Stem van de Goede God'). Céline was meteen dol op Eddy, ze wist hoeveel ze van hem kon leren en vroeg honderduit. Hij gaf haar haar eerste zanglessen, legde haar uit wanneer in te ademen, wanneer pauze te nemen, wanneer nadruk te leggen op een woord en wanneer bepaalde noten net iets langer aan te houden.

In de lente van 1981 besloot René dat Michel Jasmin , een bekende tv host in Quebec, degene moest zijn die Céline aan het publiek moest presenteren. René belde de producer van Jasmin's talkshow en vroeg hem met Michel Jasmin naar zijn kantoor te komen. Toen ze Ce N'etait Qu'un Rêve' hoorden waren ze meteen bereid om Céline in hun show te laten optreden. Kort daarna belde hij Céline met het goede nieuws, het hele Dion-huis stond op zijn kop. Thérèse begon meteen met het maken van een roze jurk voor Céline's allereerste televisieoptreden.

Op 19 juni 1981, net na het uitkomen van Céline's eerste single 'Ce N'etait Qu'un Rêve' kwam Céline op tv. Céline was ontzettend zenuwachtig, en het hele interview liep niet zoals het moest, maar haar optreden was perfect gegaan; ze had laten zien dat ze een geweldige stem had. Die zomer gingen er 25.000 exemplaren van 'Ce N'etait Qu'Un Rêve' over de toonbank. Terwijl Eddy hard werkte aan Céline's debuutalbum, besloot René dat er ook een kerstalbum moest uitkomen. Hij wilde bewijzen dat Céline niet zomaar een kindsterretje was, maar een echte zangeres met een uitstekende stem en origineel materiaal. Het enige probleem was dat er veel geld nodig was om deze twee albums te financieren. Omdat hij op geen enkele andere manier aan geld kon komen, besloot hij een hypotheek op zijn huis aan Rue Victory in Laval , te nemen. Met dit geld kon hij Céline's eerste twee albums in vier avonden opnemen in de Saint Charles and Celebrity Studios .

De verloofde van Eddy, Suzanne Mia Dumont , kortweg Mia, richtte het PR bedrijfje Communimage op, en natuurlijk gaven René en Eddy haar een contract om Céline's PR te verzorgen.

Op maandag 9 november 1981 werd Céline's eerste album 'La Voix Du Bon Dieu' officieel op de markt gebracht. René had een grote suite in het Bonaventure Hotel in Montréal gehuurd, en Mia had 150 journalisten, radiomensen, televisiemensen, uitgevers, eigenaars van platenzaken en anderen uit de muziekwereld uitgenodigd.

Drie weken later op 30 November werd 'Céline Dion Chante Noël uitgebracht. Tijdens de winter 1981-1982 werden enkele tienduizenden exemplaren van beide albums verkocht. 'La Voix Du Bon Dieu' verkocht uiteindelijk 100.000 exemplaren.Anne-Renée Angélil (geboren Manon Kirouac ), de vrouw van René, was geen vreemde in de showbizzwereld en besloot haar werk op te geven om ook al haar tijd aan Céline te besteden. Alle contacten die ze in de loop van de jaren had opgedaan kwamen nu goed van pas. Anne-Renée leerde Céline hoe ze moest omgaan met de camera, hoe ze de microfoon moest vasthouden, en hoe zich te gedragen tijdens interviews. Anne-Renée was degene met wie Céline kleren ging kopen en met wie ze naar de kapper ging. Al snel deelde ze met Anne-Renée de passie voor designerkleding en schoenen.

Ook kwam er in 1981 een definitieve breuk in de samenwerking tussen René en Paul Lévesque. Op verzoek van René, die zag dat het tussen de Dions en Lévesque niet zo boterde, belde Adhémar Dion, Céline's vader, Lévesque op om te zeggen dat het contract tussen hen nu beëindigd was. Er werd een schikking getroffen en vanaf nu was René Angélil de enige manager van Céline Dion.